اگر چه شب

بال های سیاهش را

هر لحظه

گستر ده تر می کند

اگر چه دست ظلمت

گلبرگ های نازک نور را

پرپر می کند .

بیدار مانده ایم

تا آفتاب تازه

بر بلندای گُرده خونین خاکمان

بنشیند

تا باران نوازش

بر خرمن سوخته ی زنانمان

ببارد

و گل لبخند

بر لبان کودکانمان

بشکوفد .

بیدار مانده ایم

پلک های مرگ

بیداری دیدگان منتظرمان را

بر نخواهد پوشاند

و سکون ،

گرد باد بلند گام هایمان را

به زنجیر نخواهد کشاند .

بیدار مانده ایم

تا پرنده ی پیروزی

بالاهای سپیده و مانی اش را

بر فراز زیتون زاران تاریکمان

بتکاند

و غبار رنج را

از رخساره مان

بستاند .

                                                          تیمور ترنج